Öğretmenim

Canım benim, canım benim, diye bir çocuk şarkısı vardır. İşte o öğretmeni her gördüğümde o şarkı yüreğimde çınlar. Kısacık bir yazıya nasıl sığdırırım diye uzun zamandır kara kara düşünür oldum. Söz etmek istediğim, Tonguç öğretmenin öğrencilerinden olan Yusuf Özdemir öğretmen. Ne yazık öğrencisi olma şansına erişenlerden değilim. Emekliler kahvesinde,o gülen gözleri,nurlu yüzüyle tanıma şansına ulaştım.Eşimin de değerli,sevdiği dostlarından olan Yusuf öğretmeni.

(ANILAR) adında bir özgeçmiş kitabı yayınladı. “Nasırlı Ellerden Kalem Tutan Parmaklara “ özdeyişiyle. Antalya ili Akseki ilçesi,Güzelsu bucağında 1925 yılında dünyaya merhaba demiş.İlköğrenimini doğdum yeri olan Güzelsu bucağında, orta öğretimini Antalya Aksu Köy Enstitüsünde yapmış. Yüksek öğrenimini, Ankara Hasan Yüksek Köy Enstitüsü ve Ankara Gazi Eğitim Enstitüsünde Pedagoji bölümünü bitirerek tamamlamış.

Yozgat ili Çayıralan İlçesi Büyükkışla Köyü İlkokul müdürlüğü , 951 yılında Siirt ili ilköğretim müfettişliği yapmış.Vatani görevini yedek subay olarak tamamladıktan sonra,Antalya ve Ankara da İlköğretim müfettişi olarak görev almış.1980 yılında emekli olan Yusuf Özdemir öğretmen halen yaşamını Antalya da sürdürüyor.

Öğretmenim kendisi gibi öğretmen olan eşini ne yazık ki kaybetmenin acısını yaşamakta.İki evladı olmuş.İkisi de şimdi akademisyen.Bu yaşlara toprağı,elleriyle eleyerek,bağ bahçe işleriyle uğraşarak, koyun güderek,katır sürülerinin ardından koşarak ulaşmış.sayısız öğrenci yetiştirmiş büyük ve sevgili bir emekçi Yusuf öğretmen.

Aksu öğretmen okuluna başladıklarında, ot yataklarda , saman dolu yastıklarda yatarlarmış geceleri .Okullarını,yemekhanelerini kendileri inşa etmişler. Ah nerde o eski öğretmen okulları.Yaşamın içinden ,yaşayarak,yaşatılarak yetiştirilen nesiller.

Bu kitabı mutlaka herkes okumalı diyorum.Küçücük kitaptan çıkarılacak ne büyük dersler var.Yusuf öğretmenimin yetiştiği Aksu anısına yazdığı şiiri sizlerle paylaşmak istiyorum.

AKSU ANISINA

Savaş yıllarının yokluğu Anadolu’mu yakarken Genç Cumhuriyetin köylerinde yalınayak çocuklar ,ışıltılı gözlerle eğitime aç umutsuzca beklerken ,bir nurlu ışık geldi yüceden YÜCEL’den.

Bir ülkenin kurtuluşu köylerinden başlamalı

Eğitilen çocuklar köylerinde bir mum olmalı

Eğitim alan köylerde yay yana yanan mumlar

Tüm yurtta bir cumhuriyet meşalesi olmalı.

Zordu bu meşakkatli yollardan geçmek

Elde yok avuçta yok karneyle ekmek

Günlerce yürüyerek vardık AKSU’YA

Dua ettik sonra da bu fırsatı bize veren Tanrıya

İnanmıştık bir kere başaracaktık

Çok çalıştık çabaladık

Okulumuzu kendimiz yaptık

Ağaçlarımızı kendimiz diktik