Söz Bende (7)

Ölet sözcüğünü açmak gerek…

Seferberlikte felaket, insanları savaşta olduğu kadar köyünde de vurmuş. Çekirge belası çıkmış, ekin tarlalarını, bostanı, bağı, bahçeyi bitirmiş. Hiç yeşil yaprak koymamış. İnsanlar açlığa mahkûm olmuş. Bir hastalık çıkmış, savaştan çok ölüm getirmiş.

Köyde işe yarayan herkes asker. Kalanlar yaşlılar ve kadınlar. Onların da tek işleri mezar kazmak, ölenleri gömmek. Gün gelmiş yetişemez olmuşlar. Bir evde 5 kişi yaşıyorsa, beşi de ölmüş. Evlerin yapısı kuru taş duvar, üstü toprak. Duvarları yıkmışlar, evleri mezarları olmuş.

Yaşamak mı ölmek mi seçim yazgının?

Öğretmen olarak köyümdeyim. Geçmiş konuşuldu mu ölet sözü geçer. Ölet kafama takıldı. Sağ kalanlardan dolayı dinledim. O yıllarda Kaş’ta tek doktor var, hükümet tabibi. Köyde dinlediklerimi aktardım. Ölet dedikleri veba salgını imiş. Doktor bilinmez, köylü hastalığın seyrine göre ölet adını koymuş.

İnsanların sıkı sıkı sarıldıkları inançları.

Askerlikte bir saatlik nöbeti bin yıllık ibadet bilmişler. Yaşlı kadınlar asker uğurlarken;

-Evladım benim içinde bir saatlik nöbet tut.

Diye dilekte bulunurlarmış.

Vatan aşkı burada saklı.

Şehitlik inanışımıza göre en yüce mertebe. Onları tanrı kanlı elbiseleri ile görmek istermiş.

Savaşta ölenlere kefen biçilmez.

Yazdığım anlatılar 65-75 yıl öncesine ait. Yaşananlar bir o kadar eski. Araya giriyorum bağışlayınız.

Babam devam ediyor.

Doğu sınırlarımız Rusya da kurulan Sovyetler birliği ile yapılan anlaşma sonu güvenliğe kavuştu. Kurtuluş Savaşına katılmamız istendi.

1.İnönü, 2.İnönü ve Sakarya savaşlarından sonra düşman Afyon’a çekilmiş. Kalıcı olmayı kafasına koymuş yığınağını oraya yapmış.

Biz Erzurum’dan Afyon’a ulaştık, hazırlığa katıldık.

Ben istihkâm onbaşısıyım. Kazım Karabekir paşa çağırdı, bana bir tepe gösterdi.

-Sana görev veriyorum manganı al o tepeye git. Telefon hattını çek ve biz gelinceye kadar oradan ayrılma.

Hattı döşedik birliklerle bağlantı sağlandı. Gecede tepede işimizin başında bekliyoruz.

Uyku mu? O kimin aklında.

Gece yarısından sonra tepeye 4 paşa geldi.

Kazım Karabekir paşa onu iyi tanıyorum. Mustafa Kemal paşa, Fevzi paşa, İsmet paşa bu paşaları ilk orada gördüm.

Adını sonra öğrendiğim bir paşa bana seslendi.

-Çocuk katlar tamam mı?

-Buyurun paşam telefon.

Mustafa Kemal paşa telefonu aldı.

-Birlik komutanları telefonun başından ayrılmasın, emrini bekleyin.

Şafak vakti saati bilmiyorum. Mustafa Kemal telefonunun başında.

-Alo…

Bir an sustu. Sanıyorum birliklerden ses gelmesini bekledi.

-Parolayı veriyorum. “Saatler ayar mı?”

Parola buymuş. Bütün toplar birlikte patladı. Yaşayacak mıyız yok mu olacağız bu savaş belirleyecek. 26 Ağustos Başkomutanlık Savaşı böyle başladı.

-Mustafa Kemal paşa bana:

-Evladım askerlerini al, birliğine katıl. Bugün kıyamet günü sonraya kalırsan bulamazsın.

Savaş başlamadan önce askerler arasında konuşulurdu. “Türkler bu hattı altı ayda aşarlarsa, altı saatte söktük diye övünebilirler.”

Dört gün sonra Mustafa Kemal paşanın komutu:

-Ordular ilk hedefimiz Akdeniz’dir, ileri.

Düşman kaçtı, biz kovaladık. Yanmış yıkılmış köylerden kasabalardan geçtik. Yolumuz üzerinde bizi suyla, ayranla karşılayanlar mutluydular. Düşman cephe kumandanının Uşak’ta esir alındığı duyuldu. 9 Eylül önde süvari alayımız İzmir e girildi.

Düşman denize döküldü. İzmir bayram yapıyor. Anılar anlatanlar sağ iken yazılacakmış. Geç kalsam da askıdan inmeyenleri yazmaya alıştım.

Geçmişte okumuştum, bir yabancı generalin saptaması.

-Anadolu insanı her ne kadar Osman sultanları adına, uzak coğrafyalarda kan dökmüş olsa da vatan sevgisinden kayıp olmamıştır. “Allah Allah” diye hücuma geçerken dini inançlarından çok gözlerinde vatan sevgisini gördüm.

Geldik bugüne;

Aklını örümcek ağına asanlar ABD eleği ile su taşımaya kalkanlar tarihten ne anlar?