İnsanlığım Üşüyor

Çocukların öldürüldüğü ya da tecavüze uğradığı bir dünyayı kabul etmiyorum.

Bunlara alışmak suçtur.

Yas tutmak için illaki şehir mi gerekiyor. Her şehirde başka başka hikâye. Ölümler tecavüzler.

Tanrı neden bunlara izin veriyor, neden tanık oluyor anlamıyorum. Bunları duymaktan yoruldum.

İnsanlığım üşüyor.

Bir çocuk ki düşün!

Üç yaşında ve artık yapılan zulme beden dayanamayıp ölüyor.

Açıklamasını yazmaya yüreğim dayanmıyor.

Hangi ara biz böyle insanlar haline geldik. Yaş cinsiyet tanımaz olduk. Minicik bedenlerde unutulmaz izler bıraktık.

Ne baba babalığını ne ana analığını bilir oldu.

Aklıma geldikçe mantığım kabul etmiyor.

Bir baba yıllarca engelli kızına tecavüz ediyor hiç utanmadan ve bir anne buna göz yumuyor. Her doğumun ardından çocukları öldürüp bir şekilde yok ediyor.

 Böyle bir dünya olmamalı, burası gerçekten cehennem başka açıklaması yok.

Ya kıyamet kopmalı, ya da dünya batmalı.

Ya sokak ortasında ki boyacı çocuk, ya evinin balkonunda oynayan çocuk.

Onların kabahati neydi, gökyüzüne bakmak mı?

Ey insanlık kıymayın artık hiçbir çocuğa.

Unutmayın ki her bir çocuğa ömür borçluyuz, gelecek borçluyuz.

Ya yaşam umudunu elinden aldınız, ya da canına kıydınız.

Bir baba, bir amca, bir dayı ve en acısı bir anne;

Ey insanlık! Artık dur.

Önceleri samimiydik, vicdanımız vardı. Sonrasında insan olduk, hepsini unuttuk.

“ Belki De Dünya, Başka Bir Gezegenin Cehennemidir. ” (Aldous Huxley)