Fanusgiller

Cam bir fanus içinde mi büyüdünüz sizde?

Bu yüzden mi istersiniz ayaklarınızın her daim basmasını yere?

Bu yüzden midir korkularınız, çekingenliğiniz, ürkekliğiniz, kırılganlığınız?

Skor bir sıfır iken sahaya oynaması için gönderilen, sıfıra sahip takım gibisinizdir fanusunuzdan çıkma zamanınız geldiğinde. Zira ne saha da olduğunuzdan nede bir maçı kazanmanız gerektiğinden haberdar bile değilsinizdir.

Anne babadır o fanusun mimarları…

Gözlerinden sakınırken, vermeyi unuturlar sorumluluğu. Korktukları yaşamdan korumak isterken sizi, unuturlar aşılamayı cesareti, gözü karalığı. Kadere razı olmayı öğütlerken, aşılamazlar yılmadan yürümeyi, pes etmemeyi. Öyle kıymetlidir ki bir canlı, zarar vermemeyi sıkı sıkı tembihlerler de, es geçerler bir canlıdan zarar gelebileceğini de öğretmeyi. Vicdan öyle mühimdir ki, o kadar önem verilerek aşılanır ki, korktuğunuz bir böceğin ters dönmüş bedenini görünce bile düz çevirmediğiniz zaman sızlar vicdanınız sızım sızım. Size ihtiyaç duyma potansiyeline sahip her canlıdan sorumlu olduğunuz bilincini kafanıza vura vura öğretir fanusun mimarları. Açarlar algınızı sonuna kadar. Görmeyi, hissetmeyi, empati kurmayı öğretirler üzerine basa basa.

Ama bilmezler nasıl yorar insanı o açık algı, karşınızda ki insan tarafından o incelik ile algılanmadığınızda. Korkmak o kadar işlemiştir ki hücrelerinize, sağ ayağınızı bastığınızda yere, solun inişini hesaplarsınız. Düşmekten korkmak daha çok acıtır canınızı, düşme eyleminin kendisinden. Hiçbir durumda rahat ve geniş bir insan olamazsınız. Vicdanınız tek karar merciinizdir. Aklı kullanmakta zorluk çekersiniz. Yorulur, yorulur, yorulursunuz…

Sonra mı? Sonra ne mi olur? Bu denli hassas, kırılgan, ürkek ve korkak büyütülen fanusgiller ömürleri boyunca pek bir mutlu yaşarlar… mı acaba?

Bazen koruyucu cam fanusunuz kendisine atılan en küçük bir taş ile kırılır ve siz o kırık yerden bakmaya başlarsınız yaşama. Kırıkların netliği kadar görebilirsiniz dünyayı. Artık ne görebilirseniz… Yada o kadar serttir ki bu cam, aşılması güç duvarlara dönüşür. Gidip gelip tosladığınız…

Bu fanusgillerin metabolizmasını harekete geçiren tek duygu “aşk” , tek yöneticileri ise yirmi dört saat çalışan çenesi düşük vicdanlarıdır… 

Bu türün en büyük özelliklerinden biri bol miktarda göz yaşı üretebilmeleridir. Bunun yanı sıra otgiller ve türevlerine özetle nefes alan almayan her türlü varlığa aşık olabilmeleri, duygusal bağlılık geliştirmeleri ve sorumlu hissetmeleri de fanusgillerin unutulmaması gereken özelliklerindendir. Bağ kurulan bu varlık kimi zaman oturdukları sandalye, kimi zaman tuttukları kalem, kimi zaman da yolda gördükleri bir bitki yada hayvan olabilmektedir. Acıma hislerinin boyutlarını anlatabilecek kelimeler henüz güzel Türkçemizde yer almamaktadır. Bu türün yolları; kibir, böbürlenme, kıskançlık, art niyet, planlama, para biriktirme gibi faaliyetlerle kesişmezken; hayal kurmak becerebildikleri en güzel şeydir. 

Henüz fanusları darbe almadığı zamanlarda Polyana edasında salına salına yürüdükleri hayat yolları, aldıkları ilk darbede küçük parmaklarını koltuk kenarına çarpmış gibi acıtır canlarını. Bir gün pek neşeli, umursamaz; bir başka gün diplerde dolaşıyor olmaları etraflarında dengesiz olarak yorumlanabilir. Çok görmemek lazım. Fanus da büyümeyen, ne anlar fanus da büyüyenin halinden.

Nesilleri hızla tükenmekte olan bu canlı türünü yaşatmalı… Zira bu türün zorluğu da kötülüğü de yalnızca kendinedir. Tuhaftır ki, bunca zorluğa karşın hala şu cümleyi sarf ederler “bir daha yaratsa yaradan bedenimi, aynı anne baba ile onların oluşturduğu cam fanus içinde büyütülmek isterdim”…