Bizim çocukluğumuzda annelerimiz çalışmazdı.
Okuldan eve geldiğimde boynumdaki anahtarla
kapıyı hiç açmadım.
Hatta Babamın bile anahtarı yoktu.
Annem evimizin bir parçası gibiydi, hep evdeydi.
Her yere birlikte giderdik,
zaten öyle çok da gidilecek bir yer yoktu ki.
En büyük eğlencemiz sokaklarda oynamaktı.
Sokakta oynamak diye bir kavram vardı yani.
Cafelerde, alış veriş merkezlerinde buluşmazdık.
Okula arkadaşlarımızla gider, birlikte çıkar,
Oynaya, zıplaya yürüyerek gelirdik.
Servis falan yoktu.
Ayakkabılarımız eskirdi. Hatta öyle olurdu ki;
çantalarımızı kaldırımlara koyar oyuna bile dalardık.
Annelerimiz bu durumu bildiklerinden
kardeşlerimizle bizlere ekmek arası
bir şeyler hazırlar gönderirdi.
Mahallemizdeki teyzeler Annemiz gibiydi.
Susayınca girer evlerine su içerdik.
Ya da pencereden bize bir sürahi
bir bardak uzatırlar,
hepimiz aynı bardaktan kana kana içerdik.
Kısacacı evine gidip gelen elinde
mutlaka yiyecekle dönerdi.
Anneleri o arada çocuğuna verdiği
şeyden bizlere de gönderirdi.
Bu bazen bir kurabiye, bazen bir meyve olurdu.
Cebimizde harçlığımız olduğunda düşmesin diye çıkarır,
Çantamızın üstüne koyar oyun bitince geri alırdık.
Çok garip ama kimse almazdı.
Sokaklarımız evimiz kadar güvenli idi.
Düşünce kaldırırlar,
kavga edince barıştırırlardı bizi...
Polisler gelmezdi kavgalarımıza,
zabıtlar tutulmazdı.
Sonra kavgalarımız da öyle ustura,
falçata ile olmaz, Onlar nedir bilmezdik bile,
asla kanla falan da bitmezdi,
En fazla saçlarımızdan çeker,
hayvan adları sayar, tekme atar,
yine oyuna dalardık. Birbirimizin suyundan içer,
elmasına diş atardık.
Misket oynamaktan parmaklarımız kanar
yine de mikrop kapmazdık.
Azar işitip, acillere taşınmazdık.
Düşerdik ekmek çiğner basarlardı alnımıza,
oyuna devam ederdik.
Röntgenlere, ultrasonlara girmezdik.
Ben bizim çocukluğumuzu çok özledim.
Sokaklarımız ruhsuzlaştı sanki.
Komşumu tanımıyorum ama evinin camında,
temizliğe gelen kadını haftada bir görür
kolay gelsin der konuşurum.
Onun dışında orada kim oturur hiç bilmem.
Evimizi kendimiz temizlerdik, kapı silmece ;
bilmem kaç kuruş hepimizin elinde bezler
güle oynaya bitirirdik işleri.
Evlerimiz var, içinde yaşayan yok.
Parklarımız var, içinde oynayan çocuk yok.
Ama her yıl sökülüp yenilenen kaldırımlar,
lüks binalar, ışıl ışıl vitrinler,
girip çıkan yapay insanlar...
Ruh yok, buz gibi buz, bu biz değiliz..
Tahta iskemlelerimizde oturan yaşlılarımız,
onlara dede, nene diye hatırını
soran çocuklarımız yok oldu.
Ben kapılarında ' vale ' lerin,
' bady ' lerin beklediği yerlerden
hep korkmuş çekinmişimdir.
Kapısını çarparak örtüyor diye çocuğuna kızıp,
taksidini bitiremediği arabanın anahtarını,
hiç tanımadığı birine vermek ters gelir bana.
Benim değildir bu kültür.
Ne ruhuma, ne kültürüme ne de
cüzdanıma hitap eder. Nedir bunlar?
Reklamlarla desteklenen beyni,
ruhu ele geçirilmişinsanlar olduk.
Birbirimize yabancı, yalnızlıklarımızla yaşar olduk.
İyi de neden böyle olduk ?
Biz mi istemiştik?
Yoksa birileri mi böyle istedi?..
'Her toplum hakettiği gibi yönetilir'' derler ya,
hakettiği gibi de yaşar diyelim mi ?
HAYIRLI HAFTALAR, HAYIRLI BAŞLANGIÇLAR
Ecz. Hasan KİLİT
Muratpaşa Belediye Meclis Üyesi
Antalya’da kedi köpek oteline silahlı ve uçan tekmeli saldırı
Denizde mahsur kaldı, hayatını dev dalgalar kurtardı
Antalya’da şiddetli dolu yağışı yayla yolunu beyaza bürüdü
Antalya’da korkunç cinayet: Müşterilerine çilek satarken silahlı saldırıya uğradı
Teleferik kazasının ikinci bilirkişi raporu sonrası Kocagöz’ün tutukluluğuna ikinci itiraz
Antalya’da günübirlik kiralanan ev denetiminde 12 işletme ve 1 şahsa işlem yapıldı
Otobüsten bin 500 adet kaçak güneş gözlüğü çıktı
Antalya’da camiyi yılanlar bastı
Kadınlar domates kasası yarışmasında erkeklere taş çıkarttı
Antalya’da besihane deposunda korkutan yangın
Bir Ülkede Devlet Varsa Mafya Yoktur 21.04.2024 DR. ALİ YILMAZ