Çocuklarımıza yazık oluyor!...

Bugün en değerli varlıklarımızın karşı karşıya olduğu tehlikelere dikkatinizi çekmek istiyorum. Bana göre bir sürü boş gündemle insanların kafaları meşgul edilip, akılları karıştırılırken, bizler kişisel saplantılarımızın peşinde, geleceğimizin teminatı olması gereken çocuklarımızı unutuyoruz... Geçtiğimiz haftasonu, neredeyse bebekliğinden bu yana tanıdığım, daha 15 yaşını doldurmamış oğlumun bir arkadaşı, başka okuldan yaşıtlarıyla bir süredir devam eden kavgasını, tahrikler ve korkuları sonucu onlardan birini bıçaklayarak noktaladı. Allah’a şükür ki olay bir hayat kaybıyla neticelenmedi. Ama bir başka okulda o da yaşanabilir...

Demokrasi havarisi Amerika’dan gelen haberlerde okuduğunuz çok ölümlü okul trajedileri hep tüylerinizi ürpertmedi mi? Biz de o yolda mıyız acaba? Herneyse sonuç; 14-15 yaşlarında, bıçak yarası almış bir çocuk ve 10 gündür tutuklu bir başka çocuk, şaşkın ve perişan iki aile. Biraz empati yaparsanız durumun vahametini anlıyacağınızdan eminim.

Biliyorum pek çoğunuz; “Bu çocuğuyla ilgilenmeyen ailelerin sorunu. Ben varımı, yoğumu çocuğum için harcıyorum, üzerine titriyorum” diye geçirecek içinden... İşte asıl sorun da bu ya!!! Hepimiz kendimizce çocuğumuzu düşünmekle meşgulüz, daha doğrusu düşündüğümüzü zannediyoruz. Kimse bu ülkenin çocuklarını düşünmüyor, sadece kendi çocuğunu düşünerek sorumluluktan kurtulduğunu zannediyor.

“Balık baştan kokar” derler... Yıllardır, öğretim sistemi tartışmaları haricinde, aileden başlayarak çocuklarımızın korunması, gelişimi ve doğru eğitilmesine yönelik, hangi partimizin bir proje ortaya koyduğunu hatırlıyorsunuz?

Çocuklarımızın yaşadığı yüzlerce, belki binlerce trajediden ancak çok azı basın tarfından gündeme taşınır ve farkındalık sağlanırsa ortaya çıkan, devlet ve hükümet birimlerinin geçici ilgisini ve bazı sivil toplum örgütlerinin çok kısıtlı kalan faaliyetlerini, kayda değer çalışmalar olarak görmüyorum....

Tüm iletişim araçlarına ve çocuklarımızın ilgisini çeken enstrümanlara baktığımızda, görsel basından yazılı basına, spor faaliyetlerinden sinemalara, internetten yeni üretilen müzik türlerine kadar herşey çocuklarımız için tuzak ve tehlikelerle dolu. Ya sokaklarımız ve hatta okullarımız? Her yerden şiddet, taciz, porno, uyuşturucu ve savaş sesleri geliyor...

Biz çocuklarımızı bu ortamdan kurtarmak için ne yapıyoruz? Sadece kendi çocuğumuzu bütün bu tehlikelerden korumaya çalışmak yeterli mi? Ne kadar koruyabiliriz? Biz başarılı olsak bile arkadaşlık ettiği veya çevresindeki çocuklar yeterince korunuyor mu?

İşte bu soruların ve daha sorulabilecek bir çok sorunun cevabını vermeye çalıştığımda çok korkuyorum... Toplumumuzda son yirmi yılda tavan yapan “Her koyun kendi bacağından asılır”, “Bana dokunmayan yılan bin yaşasın” anlayışının bizleri nereye götürdüğünü, bazı köşe yazarlarımız kendince işliyor. Ancak, bu tehlikeye en korumasız olan çocuklarımızın durumunu özellikle ele alan kaç yazarımız var?

Çocuklarla ilgili sorunlarımız, pirim yapan “sokak çocukları” konusu hariç, kaza ile gündeme taşınsa bile, kaç gün gündemde kalabiliyor? Gündeme gelen konunun çözüme kavuşup, kavuşmadığını kim takip ediyor? Sordukça, başka sorular geliyor aklıma... Kısacası kendimi çaresiz hissediyorum... Bu konuda biran önce tüm ülkede bir seferberlik ilan edemezsek, bizden sonraki nesilleri çok daha tehlikeli ve acımasız bir geleceğin beklediğini görüyorum. Ne yazık ki, elimden yapabildiğimden fazlası gelmiyor... ONUN İÇİN SİZLERE SESLENİYORUM;

EY! ANNELER, BABALAR ÇOCUKLARIMIZ İÇİN DAHA İYİ BİR GELECEK UĞRUNA GELİN KENETLENELİM. BİZLERİ YÖNETMEYE TALİP OLANLARA HEP BİRLİKTE HAYKIRALIM; “EVLATLARIMIZ İÇİN GÜVENLİ BİR YAŞAM ALANI VE GÜVENİLEBİLİR BİR GELECEK İSTİYORUZ....”

Gelin çocuklarımız sayesinde, birbirimizi sevmeyi de tekrar öğrenelim, ben sizi çok seviyorum...