Çocuk bayramı, Anzak şafak ayini, büyük felaket

1920’de Türkiye Büyük Millet Meclisi’nin açılışıyla, ilan edilen, 1935’te Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı olarak kutlanmaya başlanan, Dünyada ilk çocuk bayramı olan ulusuz. 1979 yılında UNESCO’nun Çocuk Yılı ilanından sonra, 23 Nisan’ı Uluslararası Çocuk Şenliği olarak da kutluyoruz. 23 Nisan Çocuk Şenlikleri, Türkiye’nin bizim pek farkında olamadığımız, olumlu imajıdır. Gazi Mustafa Kemal’in aydınlık düşüncesi üzerine gelişmiş, bu güzelliğin farkında mıyız? Dünyaya yeteri kadar bu bayramı tanıtamıyoruz. Çocuklar geleceğimiz, çocuklar dünyanın çiçekleriyse, onları bir araya getirmeyi, dünyayı barışa hazırlamayı hedefleyen bayramı iyi değerlendirilmeliyiz. Bu şenliklerin Türkiye imajına ve Türkiye turizminin tanıtımına katkısı yadsınamaz. Bu şenliğin geliştirilmesi, tanıtılması ve dünya üzerinde kabul görülürlüğünün geliştirilmesi gerekir.
23 Nisan Çocuk Şenlikleri’nin ardından, her yıl peş, peşe yaşadığımız iki olay var. Birincisi “Diyecek mi? Demeyecek mi?” tartışmalarıyla başlayan kendi içimizdeki korku, Ermeni Tehciri yıldönümü. İkincisi Anzak Şafak Ayini kutlamaları.
Bu yıl, Başkan Obama, konuşması içine “Büyük Felaket”in Ermenice’sini yerleştirerek yine bir kompleksimizi ortaya koydu. Bu ülkede özür dileme hareketinden, küfretme, hatta karşı hesap sormaya kadar herkes özgürce fikrini beyan etme hakkına sahiptir. 1915 olayları dünya tarihçileri tarafından ortak olarak, arşivlerin açılması ile ancak çözüme kavuşabilir. Türkiye kendini savunma psikozundan kurtulup tezini ortaya koymalıdır. Tezimiz; bu bir savaş ortamıdır, olmuş olanlar bu ortam içinde değerlendirilmelidir. Ermeni komitacıların saldırılarıyla öldürdükleri ve Osmanlı Milislerinin öldürdükleri insanlar, hep bu toprağın insanlarıdır. Kışkırtanlar ise bu savaşın gerçek sorumlularıdır. Şimdi oturup her iki tarafın mezar sayma gibi vakitlerinin olmaması gerekir. Böyle bir eğilim varsa bunu tarihçilere bırakmak gerekir. Geçmişin hesaplaşmalarını, bugünün nesli sırtlanamaz.
Bu hesaplaşmalar bugünün Türkiye ve Ermeni halkına bir maddi çıkarı ve manevi hazzı olamaz. Bu geçmişin üzüntüleridir. Her iki halk bu üzüntüleri bugün ancak paylaşabilir ama kimsenin kimseden özür beklemeye hakkı yoktur. 1915 olaylarının 100. yılına yaklaşırken, umarız Türkiye ile Ermenistan artık birbirlerini arabulucular ile değil, yüz yüze görüşerek anlayabileceklerdir. Dediydi, demediydi ve yaptıydı, yapmadıydı, her iki toplum için tarihte kalmalıdır. Ben ortamı yumuşatacak her iki toplumu birbiriyle kucaklatacak bir yol biliyorum; o yol Turizmdir. Her iki tarafa yapılacak kitlesel seyahatler bunun temelini oluşturacaktır.
Yedi iklimi cihanın duruyor karşında
Ostralya’yla beraber bakıyorsun Kanada
Çehreler başka, lisanlar, deriler rengarenk
Sade bir hadise var ortada;
Mehmet Akif Ersoy’un bu şiiri buraya kadar sanki turizmi anlatıyor bundan sonra söylediği “vahşetler denk” ile durum değişiyor ve Çanakkale Savaşı başlıyor.
94. yıldönümü 25 Nisan Anzak Şafak Ayini bana dünyadaki savaşlarda, İstila Ordusu’nu bağrına basan bir toplumun onurunu yaşattı. İlk Avusturalyalı ve Yeni Zellandalı Anzakları hatırlıyorum. Bir çoğu savaşa katılmış gazilerdi. Sonra onlar kayboldu yerlerine çocukları geldi. Bu yıl ağırlıklı olarak gelenler Anzak torunları. “Çehreler başka, lisanlar, deriler rengarenk.” Onlarla beraber bu toprakları savunan dedelerin torunları da oradaydı. Altı yıl sonra 100 yıl ayini var. Anzak Şafak Ayini bir turizm hareketi olarak düşünülebilir. Ama, Medeniyetler Buluşması denilen projeler işte budur. Türkiye bunu yakalamalıdır ve dünyaya anlatmalıdır. Savaşta, sana saldıranla aşını paylaşıyorsun, üstelik dün de bugün de cepheni paylaşıyorsun. Gazi Mustafa Kemal’in Anzak Analarına Mektubu’nda dediği gibi; “Uzak diyarlardan evlatlarını harbe gönderen analar! Gözyaşlarınızı dindiriniz. Evlatlarınız bizim bağrımızdadır. Onlar bu topraklarda canlarını verdikten sonra artık bizim evlatlarımız olmuşlardır.”