Aristidi Kaptan'ın Fenerbahçe Rozeti

 
Merhaba değerli denizci dostlarım,
Çok sevdiğim denizci büyüğümüzden geçenlerde bir mail aldım ve buradan esinlenerek konuyu siz değerli okurlarımız ile paylaşmak istedim.
Bu yaşanmış öykü; "Ustura Kemal"in yaratıcısı Haldun Sevel'in "Böyledir Denizler Ülkesinde Yaşamak" adlı kitabındandan.
Memleketi görüyor, diye Midilli'den ayrılmayan Aristidi Kaptan, göğsündeki eskimiş Fenerbahçe rozetini gösterir Hadun Sevel'e İşgal İstanbul'unda, Fenerbahçe, işgal kuvvetlerinden kurulu futbol takımını yendiği gün takmıştır o rozeti göğsüne ve bir daha çıkartmamıştır.

Dönüşte üç şey ister Sevel'den Aristidi Kaptan.
1-Mustafa Kaptan'a selam söylemesini,
2-Bana "Atatürk’ün Rakısından Getir.
3-Bir de, "Bu da benim gibi eskidi, buralarda yok" diyerek Fenerbahçe Rozeti.

... ve insanın içine işleyen hikáyesini başlatır anlatmaya

“Haldun Sevel,  Haziran 1994’te, Maviş adlı küçük teknesiyle, Ayvalık’tan yola çıktı. Bir süre sonra Midilli’nin ‘Kolpos Yares’ koyuna demirledi. Geceyi orada geçirdi.
Ertesi sabah teknede tembellik ederken, kulağına bir türkü çarptı; ‘Ela popses tukoma/  Masu pekso baklama/  Naka tebu niyageli/  Napoleksu çiftetelli, çiftetelli, çiftetelli...’
Sevel, ayağa kalkıp bakındı. Az ötedeki kayıktan geliyordu bu ses. Civardaki teknelere balık satan yaşlı bir adam, hem sazının tellerine vuruyor, hem de türkü söylüyordu. Kayıkta kürek çeken, 12 - 13 yaşlarında bir kız çocuğu  daha vardı.
İhtiyar birkaç el kol hareketi yapınca, tombul kız kayığı Maviş’e yanaştırdı.
Haldun Sevel, yarım Yunancası ile balığın fiyatını öğrenmeye çalışırken; ihtiyar, gayet temiz bir Türkçe ile sordu: ‘ YOKSAM TÜRK'SÜN ?... İstanbul’dan, Fenerbahçe’den mi yoksam?...’
Sevel, olumlu yanıt verince, ihtiyar ile küçük kız birbirine bakıp gülmeye başladılar. Ardından ihtiyarın soruları geldi: ‘Belvü duruyor mu Belvü?... Murat’ın babası Mustafa Kaptan yaşıyor mu?... Todori ne durumda?...’
Eski günleri anlatmaya başlamıştı: ‘Ben, bundan 40 - 50 yıl önce Belvü Gazinosu’nda Müzeyyen Senar Hanımefendi okurken, ona sahnede beyaz karanfil verdim, benim elimi sevdi, onu yanaklarından öptüm.’
Artık balık satmayı boşlamıştı ihtiyar adam. Anlattıkça anlatıyor, anlattıkça anlatısı geliyordu.
İstanbul Rumlarındandı... Ona burada Aristidi Kaptan derlerdi. Yanındaki, Atina’da yaşayan kızından olma torunu Panayota idi, tatil için gelmişti... Yoksa Aristidi orada yalnız yaşıyordu...
Aristidi Kaptan sordu; ‘Sende rakı var?...’
Evet, vardı.
‘Ama Atatürk’ün rakısından?...’ diye, açıklama getirdi sorusuna ihtiyar.
‘Herhalde Kulüp Rakısı istiyor’ diye düşündü Haldun Sevel.
Sonra birlikte Aristidi’nin koya bakan küçücük evine gittiler. Az sonra yemek masası; çiroz salatası, lakerda, sirkeli cacık, salata çorbası ve zeytinyağında kızartılmış iri barbunlarla donatılmıştı.

Anlatmayı sürdürdü Aristidi Kaptan: Babası dedesi hep İstanbulluydu... Son olarak Moda’da, Mektep Sokak’ta oturmuşlardı. 6 -7 Eylül (1955) olaylarından sonra ayrılmak zorunda kalmışlardı... Şimdi 80’ini aşmıştı...
Haldun Sevel’in: ‘Yaşlısın, hastasın, niye kızının yanına taşınmıyorsun? Burada doğru dürüst hastane yok, doktor yok...’ demesi üzerine; Aristidi Kaptan elini Türkiye kıyılarına doğru sallayarak şöyle dedi: ‘Gitmem... Bak buradan memleketim görünüyor, memleketimi görüyor, memleketimi seyrediyorum buradan,  hiçbir yere gitmem...’
Bu arada rakılar bitmiş, uzoya geçilmişti...
*
Böyle sıcak anılarla dolu birkaç günden sonra ayrılık vakti geldi. Sevel sordu: ‘Tekrar geleceğim... Benden ne istersin?...’
Aristidi Kaptan üç şey istedi:'Mustafa Kaptan'a selam söyle... ‘Atatürk’ün rakısından getir... Bir de Fenerbahçe rozeti...’
Haldun Sevel, o an ayırdına vardı. Aristidi’nin yakasında yıpranmış, solmuş bir Fenerbahçe rozeti vardı.  Merakla sordu Haldun Sevel: ‘Neden Fenerbahçe?... İhtiyar  da anlattı...
‘Birinci Dünya Savaşı’ndan sonra İstanbul işgal edildi... İşgalci İngilizlere, Fransızlara beddua ediyorduk... Mütarekenin sonuna doğru, babam heyecanla geldi... Maça gidecektik... İngiliz takımı ile Fenerbahçe karşılaşacaktı... İngilizler bu maç için kendi memleketlerinden, Malta’dan profesyonel futbolcular getirtmişler; günlerdir, haftalardır bu maça hazırlanıyorlardı... Herkes Fenerbahçe’nin perişan olacağını sanıyordu... Çok sert maç oldu... Fenerbahçe kazandı... Ortalık bayram yerine döndü... Sokaklarda fener alayları yapıldı... İstanbul halkı evindeki gaz lambalarında kullandığı gazı dahi, meşaleleri yakalım, galibiyeti kutlayalım diye bize verdi. İşte bu rozeti o gün yakama taktım, bir daha da çıkartmadım.’
Futboldan anlamasa da Fenerbahçe taraftarı olan Haldun Sevel bunun üzerine Aristidi’nin elini öptü.

Aradan iki yıl geçti. Söz vermesine, çok istemesine rağmen Haldun Sevel, Midilli’ye gidemedi. Nihayet, 1996 yazında bir fırsat  bulup; rakıları ve Fenerbahçe rozetlerini teknesine yükleyip yola çıktı.
Ve Aristidi Kaptan’ın kapısını çaldı...
Ama bu geçen süre içinde  Aristidi iyice kötülemişti, ayakta zor duruyordu. Önce onu tanımadı.
Haldun Sevel, Kulüp rakılarını, Fenerbahçe rozetlerini çıkarınca belleği yavaş yavaş yerine geldi: ‘Niye bu kadar geç kadın?’ diyebildi.
Zar zor yerinden kalkan Aristidi, eski ceketini giydi... Yakasına yepyeni Fenerbahçe rozetini taktı... Haldun Sevel’in koluna girip kahvenin yolunu tuttu.
Ofluya puflaya, dura kalka, nefes nefese kahveye vardı ve Fenerbahçe rozetini gururla arkadaşlarına gösterdi: ‘Size demiştim. Geldi işte rozetim, geldi...’ Ağlıyordu... Kahveden koca bir alkış sesi yükseldi birden.
Kısa bir süre sonra, Aristidi dünyaya gözlerini  yumdu. Mezarına, Haldun Sevel’in Fenerbahçe ve Moda’dan alıp götürdüğü memleket toprağı serpildi.”

Not: Bu yaşanmış öykü; yazar, ressam, amatör denizci Haldun Sevel’e ait... (Böyledir Denizler Ülkesinde Yaşamak adlı kitabından) ayrıca Sefa Kaplan’a,Rezan Barutçuoğlu'na ve denizce.com'a teşekkürlerimle.

www.martimarina.net