Yol...

Yolun sonunda bekleyene mi denilir hedef diye? Tüm albenisi ile…

Ulaşınca yol da biter, hayal de biter, heves de. Ta ki yeni bir hedefe kadar. Bazen iştir bu hedef, bazen aş, bazen bir faniye duyulan aşk…

Bazen iki çul çaput, bazen görkemli bir hayat, bazen de pek havalı bir makam.

Ne de tatlıdır hayalini kurmak yolun sonundakilere ulaştığımızın. Peki ya ulaşınca? Ne çabuk kaybeder manasını bu hedef.

Yanlış yollarda mı yürüyüp dururuz?

Yolda olmak daha mı güzeldir acaba ulaşmaktan?

Bilmem ben…

Huzurlu, güvenli, özümüze sahip olduğumuz yerden alınıp dünyaya getirilmek midir bizi sürekli bitmek bilmeyen bir arayış içinde bırakan. Öz’ü mü ararız neyi aradığımızı bilmeden?

Özde mi saklıdır her duygunun en güzeli? Bu yüzden mi ararız her şeyin en güzelini? En güzel iş, en güzel eş, en güzel giysi, en güzel araba, en güzel sevgili, en güzel manzara…

Peki neden yetmez hiçbir faniye, en güzeline sahip olmak? Güzeli yanlış yerlerde, yanlış yollarda mı ararız?

Güzel, öz de saklı olsa gerek. Öz ise onda….

Bazen sarıldığımız bir kuru ağaç ulaştırır bizi özümüze… Bazen hem acizliğine hem mucizesine şahitlik ettiğimiz, öldürmeye kıyamadığımız küçücük bir böcek.

Bazen yüzlerce insanı doyuran bir aşçının pişirdiğine değil alnından akan tere odaklanmakta saklıdır öz… Bazen bir yaşlı canın buruş buruş ellerine sarılmamızda.

Bazen güzelliğe fesat etmek yerine, onda yaratanın güzelliğini anlamakta saklanmıştır öz. Bazen de ihtiyacı olana eskimişi değil kullanmaya kıyamadığınızı vermekte…

Bazen en kızdığınız, kırıldığınız insanın bile yaratanın emeğini, güzelliğini taşıdığına odaklanarak affetmenizde yatar öz. Bazen şunda… Bazen bunda…

Öz’e yolculuk…

Ne güzel bir yoldur o. Sonu olmayan, hep yolda olduğumuz…

Ne zor bir yoldur o. Her seferinde geri dönmek istediğimiz…

Ne de besbelli bir yoldur o. İyilik, güzellik, vicdan ve hissetmek üzerine inşa edilmiş.

Her öz,  ona ulaşma çabasında değil midir?

O vakit çıkmalı yola. Aramalı Öz’ü.

Bazen yoldur güzel olan…

Ulaşmak değil.