Ubuntu

               Hafta sonu Üniversite arkadaşlarımın bir kısmı ile buluştuk Antalya’da. Ankara, İstanbul İzmir’den gelmişlerdi. Antalya güzel memleket tanıtmak gerek dostlara. Kurşunlu Şelalesinden başladık geziye. Çam ormanı arasında şelale muhteşem bir gösteri sunuyor. Beyaz köpükler arasında düşen su turkuaz bir renk alıyor aşağıda. Kimsecikler yok bizden başka. Bugün bizim günümüz. Her yer bizim.

                Kurşunlu her zaman güzel bir şelale.  Bitki çeşitliliği fazla.  Hâkim olan ağaç türü Kızılçam olmasına karşın tek veya küçük gruplar halinde doğu çınarı, defne, harnup, yabani zeytin, sakız ağacı, söğüt ve incir ağaçları süslerken ırmağın kenarını. Mersin, alıç, zakkum, böğürtlen, yabani gül, sütleğen, ılgın, ladin, kermes meşesi, kekik, yabani nane, hayıt, eğrelti ve sarmaşıklar sarar ağaçları.

             Yudumlarken çayımızı kıyısında ırmağın;

             Türkü gibiydi suyun sesi,

             Sessizliği ormanın türkü gibi,

             Dostluğumuz türkü gibi.

             Hava bulutlanırken başka güzellikleri görmek için ayrılıyoruz Kurşunludan. Termessos’a çevirmiştik rotamızı. Kepez’e çıkınca bastırdı birdenbire yağmur gök gürültüsü eşliğinde. Sağanak ile ulaştık Termessos’a. Bekledik dinsin yağmur inatla. Uzayınca yağış kırıldı inadımız. Başka güzelliklere yelken açmalıydık. Korkuteli girişinde bulunan Mantar evine gitmek yağışlı havada en iyi çözümdü.            Mantar evi;  şöminesi, sobaları, mekânı süsleyen objeleri ile samimi sıcacık huzur dolu bir ortam. Kendi ürettikleri mantardan bin bir çeşit tat yaratmışlar. Yüreğimiz ısındı Mantar evinde. Market kısmında Mantar Evi hatırası köşesi kısa metrajlı filim çekimine sahne oldu arkadaşlara.

                En güzel köşesi ise “UBUNTU KÖŞKÜ” idi mantar evinin bizce.  Ubuntu: “Biz varsak ben varım.”  “Ben değil biz demek.” Afrika yerlileri sözcüğü yazıyordu. Bu köşkte fotoğraf çektirmeliydik 34 yıllık birlikteliğimiz “BİZ” olmanın kanıtıydı.  Ubuntu anlamı çok güzel bir sözcüktü. Merak edip araştırdım. Anlamlı olduğu kadar ders alınması gerekli bir öykü ile karşılaştım. Son dönemde en gereksinim duyduğumuz şeydi  “UBUNTU”.

                Öykü şöyle; Afrika’da çalışan bir antropolog bir kabilenin çocuklarına bir oyun oynamayı önerir. Oyun basittir. Çocukları belirli bir yerde yan yana sıraya dizer ve açıklar. ‘Herkes karşıdaki ağaca kadar tüm gücüyle koşacak ve ağaca ilk ulaşan birinciliği kapacak. Ödülü ise yine o ağacın altındaki güzel meyveleri yemek olacak.’

Çocuklar oyuna hazır olunca, antropolog oyunu başlatır. İşte o anda bütün çocuklar el ele tutuşur ve beraberce koşarlar. Hedef gösterilen ağacın altına beraber varırlar ve hep beraber meyveleri yemeye başlarlar. Antropolog şaşırır ve çocuklara neden böyle yaptıklarını sorar. Aldığı cevap hayli manidardır; “Biz “UBUNTU” yaptık: Yarışsaydık, aramızdan sadece bir kişi yarışı kazanacak ve birinci olacaktı. Nasıl olur da diğerleri mutsuzken yarışı kazanan bir kişi ödül meyveyi yiyebilir? Oysa biz ubuntu yaparak hepimiz yedik.” UBUNTU; bizim dilimizde “BEN, BİZ OLDUĞUMUZ ZAMAN ‘BEN’İM” demek. ‘ diye yanıtlar çocuklar. Öykü işledi yüreğime.

              Bireysellik, bencillik, bana necilik almış başını giderken,  unutmuşken insanlığımızı, Paylaşabilir miydik sevincimizi, acımızı, kederimizi. Zor günümüzde dayanışır mıydık omuz omuza. Senin başarın beni mutlu eder miydi ya da benim başarım kıskanmadan seni. Ubuntu yapabilir miydik Afrikalı çocuklar gibi. ”BİZ” olabilir miydik sevgiyle el ele. 09.02.2016

Yayın Tarihi
09.02.2016
Bu makale 2216 kişi tarafından okunmuştur.
Bu Haber İçin Yorum Yapın
NOT: E-Mail adresiniz web sitemiz üzerinde yayınlanmayacaktır.
CAPTCHA Image
Kayıtlı Yorumlar
Başkanım,yorumunuz için teşekkür ederim. Sizin yanınızdaki aymazlıktan kurtulup sahip çıkabilmek BİZ olmak için adı UBUNTU ya da İMECE ye ne güzel olur

Tülay Bozkaya Ölçek 11.02.2016

Tülay hanım, değişik bir imece uygulaması bence. Bencilliği bırakıp, bizcilliği başlatabilirsek, kısacası, rabbena, hep bana demezsek, birazcık empati yapabilirsek, (Kendimizi başkalarının yerine koyabilirsek), tüm dünya günlük güneşlik olur, hepimiz ortaklaşa üretir, zevkine yarışır, hep beraber yeriz. Kısacası mutlu oluruz. Biri yer biri bakar kıyamet ondan koparı yaşamayız. Birbirimizi yemeyiz. Paylaştığınız bu güzel yazı için teşekkür ederim.

Yavuz Ali Sakarya 10.02.2016

Yazara Ait Diğer Makaleler

Çerez Kullanımı

Kullandığımız çerezler hakkında bilgi almak ve haklarınızı öğrenmek için Çerez Politikamıza bakabilirsiniz.

Daha Fazla

Arama Yap!