Bir varmış, hep varmış?

“Bir fincan Türk kahvesi lütfen. En sadesinden…”

Hani sade ve basit düşünecek ve yaşayacaktık ya hayatı. İşte onun gibi.

Hani hızlıca içip bitirdiğimiz ama telvesine değil suyuna odaklandığımız kahve gibi…

Öz de yatan telveye. Tadı verene…

Bakan kim ola ki?

Sanki kaçırıyoruz özlerimizi. Görmüyor, duymuyor vurup geçiyoruz. Gün ışığına yansıyan hallerimize odaklanıyoruz.

Bir gün bulmuş gibiyiz özü, diğer gün aramayı bile unutmuş.

Gökyüzü aynı gökyüzü değil mi?  Güneş de aynı güneş…

Bir sabah gülümsüyor da doğarken, diğer sabah somurtuyor mu?

Peki nedendir bir sabah sırf güneş kendini yalnız hissetmesin diye eşlik etmek adına sokağa fırlarken, diğer bir sabah yüzüne bile bakmayışımız?

Ağaç aynı ağaç değil mi?

O vakit nedendir bir gün yanından geçerken kimse yoksa, sevgiliye gizlice sarılır gibi o koca kahverengi gövdeye sarılıp, karıncaların cirit attığı kabuklarından öperken, diğer bir gün vurup yanından geçişimiz?

Nedir o göz kırpmalar peki gökyüzüne?

Bugün daha mı mavi gökyüzü? Dün sabah neyi eksikti de bir kere yüzüne bakmadık…

Ofisimiz tüm demirbaşları ile bugün günaydını hak etti de, dün pek mi fenaydı masamız sandalyemiz günaydını çok gördük?

Yani bir varmış, hep varmış…

Ne gelenmiş adı, ne giden.

Orada duranmış.

Yaşam içinde deneyimlenen ne de çok şey varmış.

Yaşamın kendisi masalmış, oyunu oynamayı bilene.

Yaşamın kendisi sahneymiş, sahnede kalmayı becerebilene.

Beden sıradan rutinler içerisinde geçirirmiş gelen günü de…

Öz neyi, kimi, neden ararmış bilinmezmiş.

Yani aslında bir varmış, hep varmış…

Özde yatarmış tüm güzellikler görmek isteyene.

Öze yansırmış tüm sesler duymak isteyene.

Öz imiş vücut bulan hissetmeyi bilene.