Barış dediğin kanadı kırık bir güvercin

1 Eylül Dünya Barış Günü…

Peki, barışı takan var mı?

Yok!

Dünyanın en büyük ülkelerine baktığınızda silah sanayisi olmayan tek bir ülke göremezsiniz. Ama barış sözcüğünü attıkları her adımda seslendirmekten kendilerini alamazlar. Dünyada bu tavrın adına iki yüzlülük deniliyor.

Dünya barış gününün altına imza koyan ülkeler önce kendi ülkelerinde silahsızlanma yarışına girmek zorundadırlar.

Giriyorlar mı?

Hayır!

Silah endüstrisini elinde tutanlar ise savaşçı politikalarının yükleniciliğini ne acıdır ki silah üretmeyen bu ülkelerin sırtına vuruyorlar.

Günümüzde Ortadoğu ölüm tüccarlarının cirit attığı bir coğrafyaya dönüştürülmüştür. Amaç hem halklar arasında boy verecek barışı yok etmek, hem de üretilen silahları satarak vole vurmaktır.

İşçi sınıfının üretkenliğinden kaynaklı barışçı politikasının son yıllarda eridiğine tanık oluyoruz. Yaratan ellerin ve yüreklerin savaşı engellemek için ne kadar gayret gösterdiklerini ya da göstermediklerini Ortadoğu’daki yaşananlardan görebiliyoruz. Barışın tek sigortası emek çok yazık ki meydanlarda yok.

Yani tabloya hâkim olan renk ne?

Kan kırmızı!

Peki, umudun rengi?

Kapkaranlık!

Kazananlar mı?

Savaş oyunlarının malzemesini satanlar ve onların piyonları…

Barış konusunda ülkemizin bulunduğu yeri mi merak ediyorsunuz?

Korkunçtur ki bıçağın keskin sırtı…

Tarihi yazan insanlığın diviti kılıç ve mızrak, mürekkebi de kan olmuştur.

Dünden bugüne yazıla gelmiş insanlık tarihinin her sayfasında insanın insana zorbalıkla egemenliği ana temaya dönüşmüştür.

Daha çok sahip olma doyumsuzluğuna ulaşmak ve ülkeler fethetmek adına çıkılan seferlerin sonuçlarına hep savaşlarla gidilmiştir.

Savaşların çıkış bahanelerini sayarsak eğer şöyle sıralayabiliriz…