İçime Sinmiyor

Dünyanın, özellikle ülkemizin bulunduğu coğrafyanın, ülkemizin barışa ne kadar çok ihtiyacı var. İnsanlar acı çekiyor, gençler, çocuklar öldürülüyor. Evlerimizin içinde uyum çoktan yitip gitmiş. Kadın, çocuk şiddet görüyor, öldürülüyor. Savaşın köleleştirdiği insanın, özgürleşeceği bir çağın eşiğinde olduğumu hissetmek ihtiyacındayım. Zira kendimi kirlenmiş bir çağın çarkları arasında eziliyor gibi hissediyorum.

Hegel tarih yazan büyük adamları tanımlarken “Çağın büyük adamı, çağının istemini dile getirebilen, çağına isteminin ne olduğunu söyleyebilen ve bu istemi yerine getirebilen kişidir. Onun yaptığı çağının yüreği ve özüdür; o çağını gerçek kılar” demiş. Hegel’in felsefesinin derinliklerine inmeden, salt düz bir ele alışla ve üstelik gündelik düşünceyle, daha da ötesi hiçbir süzgeçten geçirmeden tarih yazan büyük adamları canlandırıyorum. İnsan onurunu kutsayan, hakça, barışçıl, eşitlikten ayrılmayan mutlu toplumları yaratan kahramanlar olarak günümüze monte ediyorum.

Ne dünyanın kıt kaynaklarını, ne artan nüfusa bu kaynakların yetip yetmeyeceğini, ne maliyetleri, ne yaşlanan nüfusu, ne ülkelerin emeklilerini besleyecek mali kaynaklarının olup olmadığını düşünmüyorum. Değerlerimin bana dayattığı “büyük adam” pozitif imgelemimden hareket ediyorum.

Bugün bayram. Çocuk neşesine en çok yakışan zaman. Dünyanın dört bir yanında yaşayan Müslümanların bayramı.

Hegel’e göre kabul görme ihtiyacı, ilk iki muharibi kendi insanlık onurlarının “kabul görmesi”ni birbirlerine dayatmak amacıyla tutuştukları ve hayatlarını ortaya koydukları bir dövüşe sürüklemiştir. Tarihin bu ilk kanlı kavgasından bu yana geçen zamanın sonunda her bireyin bir diğerinin onurunu kutsadığı, kabul ettiği evrensel bir mutabakat oluşmamış mıydı?

Hemen yanı başımızda Gazze’de bugün, Irak da on yıllardır, Suriye’de yakın zamanda ve hala çocuklara hiç yakışmayan, insanlık onuru ile bağdaşmayan ölümlerle büyük insanlar tarih yazıyor.

Bugün bayram hiç mi hiç içime sinmiyor. Çağımız kirlenmeye devam ediyor.