Gözyaşları iz bırakır

Yeryüzündeki denizlerin, göllerin, ırmakların, derelerin gün vuran sularından buharlaşan zerreler önce küçük parçalar olarak dağılır maviliklerin üzerine. Sonra bir araya gelirler. Bir sürü isim alırlar gökbilimcilerden. Ama sonuçta varlıklarını oluşturan suyun buharlaşmış halidir. Serinliklerle yüzleştiklerinde yağmur, soğukluklarla buluştuklarında kar olup yeniden yeryüzüyle buluşurlar. Bazen yağmur olup kar olup düşmeden önce yer değiştirirler göğün derinliklerinde. Kımıltıları rüzgâr, sürtünmeleri gök gürültüsü, göz kamaştıran ışığı ise şimşek olur.

Nasılda benzeşirler bulutlar gözyaşıyla.

Gökyüzünün bulut biriktirmesi gibi duygularda gözyaşı biriktirir…

Sevinç, mutluluk, kaygı, hüzün gibi yüreğe dokunan naif hisler gün olur sessizce yanaklara düşen gözyaşı damlası olur. Bazen hıçkırıklara boğulur, gözyaşı sağanağına dönüşür.

Her yağmur sonrası yeryüzü toprak, çiçek kokar. Gökyüzü daha berraktır. Fotoğraf sanatçılarının en sevdiği atmosfer vardır alabildiğine. Görüntü ufuk çizgisine kadar net ve aydınlıktır.

Gözyaşı sonrası yürek de tıpkı yağmur sonrası doğa gibi duygusallığın tortusundan arınır, hafifletir her yanınızı.

Hani bazen yağmur sonrası göğü bir uçtan diğer uca bağlayan renk cümbüşü gökkuşağı olur ya… Gözyaşı sonrası da içinizde yeni renklerin oluştuğunu hissedersiniz.

Ve her gözyaşı mutlaka iz bırakır… Bazen gözlerinizdeki gül kırmızısıdır bu iz bazen de burun kenarlarına kadar yayılmış pembe…

Kimi zaman ise gözyaşlarınız kilitlenir. Tıpkı yağmura dönüşemeyen bulutlar gibi sıkıntı veren, bunaltan anlar yaşarız.

İşte:

“Ruhum sıkılıyor!” Dediğimiz an bu andır.

Bizim oralarda:

“Erkekler ağlamaz.” Diye bir söz vardır ya... İnanmayın, palavradır bu söz. Yüreğini berk sanan öyle yiğitler vardır ki her gece uyurken yastık altlarına gözyaşlarını saklarlar.

Yağmur gibi gözyaşları da güzeldir. İkisi de geride mutlaka iz bırakır.