Nereye gidiyoruz?

Bizi yönetenlerin ve yönetmeye talip olanların Türkiye hayallerini dinliyoruz.
Bir köşede 3 yaşındaki bir minik beden yetkililerin ‘doğru mu, değil mi?’ tartışmalarını bekleyemediği için hayata gözlerini yumuyor.
Bir tarafta duble yollar geliyor, Avrupa bizi tanıyor, Ortadoğu’nun abisi oluyoruz, öbür tarafta, İstanbul’da bir evde 2’si çocuk 5 kişi ölü bulunuyor. İlk tespit, ‘gaz zehirlenmesi’ dendi.
Uzayda uydumuz var, İstanbul’a 3. köprümüz, duble yollarımız, Antalya’da teleferik projemiz, ama Van’da depremden sonra 2 yıldır çadırda yaşayan Çiğdem anne 8 günlük bebeğini soğuktan toprağa veriyor.
*****
Uluslar arası alanda film festivallerine katılıyoruz.
Gururumuz koşan kızlarımız var. Ama 13 yaşında ölen anneler var.
Sekiz yıl önce küçük yaşta kızla evlendiği için bugün hapse giren asker var. İki çocuğu elinde biri de karnında kocasının arkasından ‘sevdiğimi götürmeyin’ diye ağlayan bir kadın var.
Eğitimde sistem üstüne sistem kuruyoruz. 4’lerimiz 8’lerimiz var. Dershaneleri kapatıyoruz, çığır açıyoruz, çağ atlatıyoruz. Bir köşede atanamayan binlerce öğretmen var, atanamadan yitip giden hayatları var.
*****
Türkiye’nin dünyaya açılan penceresi Antalya var. Çağdaş modern, ama sokak lambası olmayan mahallesi var.
Bir köşesinde 5 yıldızdan da fazla lüksü barındıran otelleri var, diğer köşesinde tatilinde okulunu tamir eden öğretmenleri var.
Umutla beklediğimiz, çevre yolumuz, hızlı tren projemiz var, bir de EXPO’muz var, üstelik teması da ‘çocuk ve çiçek’, en çok hor gördüğümüz, hoyratça davrandığımız iki varlık, çocuklar ve çiçekler.
Dışarıdan Türkiye’yi hiç bilmeyen, şöyle orta halli, orta zekâlı, orta eğitimli birini getirelim anlatalım bunları ne der merak ediyorum.
Geldiği gibi kaçmanın yollarını arar.
İşte böyle bir memlekette yaşıyoruz.
Bu topraklarda doğup büyümenin verdiği bir bakış açısıyla da hala daha umut dolu yarınlara bakıyoruz.
*****
Ve gelinen son nokta; 50 gün sonra bu umutla gidip sandıklarda oy kullanacağız. Bakalım pembe yarınlara bizi kim taşıyacak.